Afgelopen week bezocht ik met een vriendin het Nederlands Fotomuseum. Hier bekeken we onder andere de tentoonstelling Crime Scenes | Honderd jaar foto als bewijs. Foto’s worden al zo’n 150 jaar gebruikt in rechtszaken. Er wordt van verwacht dat deze een reëel beeld van de werkelijkheid weergeven. Het probleem is echter dat je foto’s kan manipuleren. Neem de foto van een andere hoek en je hebt ineens een heel ander beeld of zoom in op een gedeelte en je ziet ineens weer andere details. Zo doen velen dat ook met hun foto’s voor Facebook nietwaar?
Het voordeel van foto’s ten opzichte van bijvoorbeeld getuigenverklaringen is dat ze de werkelijkheid weergeven zoals deze is. Getuigen hebben vaak de neiging om gedeeltes in te vullen, te reconstrueren in plaats van registreren, waardoor ze niet meer volledig objectief zijn. Om die reden zijn foto’s sinds de 19e eeuw toegelaten als bewijsmateriaal in rechtszaken, maar dat niet alleen. Ook zijn daar berekeningen, plattegronden en metingen aan toegevoegd. Om de betrouwbaarheid van de foto’s te waarborgen werden de foto’s vanuit diverse hoeken genomen en werden details in beeld gebracht.
Het meest indrukwekkende van te tentoonstelling was de film die gebruikt werd tijdens de Processen van Neurenberg. De film is gemaakt door geallieerde cameramannen en liet zien wat ze bij de concentratiekampen aantroffen. De beelden werden uit verschillende posities vastgelegd zodat de film waarheidsgetrouwe weergave gaf van de ellende in die kampen. Echt een aanrader om deze tentoonstelling te bezoeken.
De foto heeft uiteraard niks met bovengenoemde tentoonstelling te maken. We bezochten namelijk ook de tentoonstelling van Frans Lanting | Dialogues with nature. Wow wat kan die man mooie foto’s maken!
Crimitivity 