Ik ben jaloers op mensen met een gebroken been. Het is zichtbaar. Anderen zien dat diegene hulp nodig heeft. Stellen voor om te helpen met boodschappen, staan voor ze op in de tram en bieden als vanzelf hulp aan op alle mogelijke fronten. Daarnaast zit er een duidelijk begin en eind aan. Het begint met een pijnlijke val, de genezing kost wat tijd, maar het plan is duidelijk: rust houden, het been ontzien en daarna rustig revalideren. Na een paar weken is er niks meer aan de hand en ben je weer op de been – haha!
Wanneer het mentaal niet goed met je gaat, ziet bijna niemand dat. Bijna niemand biedt hulp aan. Er zit geen duidelijk genezingsplan of einddatum aan. Mensen weten het misschien wel, maar lijken het ook weer te vergeten. Ze merken er ook niet zoveel van tenzij je het blijft vertellen, maar de meeste mensen willen helemaal geen serieus antwoord op de vraag “hoe gaat het”. En toegegeven, ik wil ook helemaal niet de zeur zijn die elke keer moet toegeven dat het niet zo goed gaat. Dus ik ontwijk de vraag of belicht hetgeen wat positief is.
Zoals een buurman zo’n 12 jaar geleden al eens tegen mij zei: “het zijn van die kleine teleurstellingen”. Dat is het inderdaad. Die grote teleurstellingen ken ik wel en kan ik best mee omgaan. Het zijn vaak de kleine teleurstellingen die me de das om doen. Dat komt doordat mijn rugzakje al gevuld is. Ik draag al een heleboel teleurstellingen met me mee waardoor elke kleine toevoeging er zomaar één teveel kan zijn. De spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen.
Dat is dus precies waarom ik niet zoveel kan hebben. Niet omdat ik zwak ben (als ik zwak was, had ik hier allang niet meer gezeten), maar omdat ik al zoveel te dragen heb. Wat dan helpt? Mensen die een beetje rekening met je houden en teksten zoals deze van The Script:
Arms Open
I can’t unfeel your pain
I can’t undo what’s done
I can’t send back the rain
But if I could I would
My love, my arms are open
So when you feel like you can’t take another round of being broken
My arms are open
And when you’re losing faith and every door around you keeps on closing
My arms are open
I can’t uncry your tears
I can’t rewind the timeI can’t unsay what’s said
In your crazy life
My love, my arms are open
Oh, and when you’re cursing at the sky
And thinking, “lord, you must be joking”
My arms are open
And, and when you’re looking in the mirror
Thinking that, “my life is over”
My arms are open
So what did they do to you?
Are you always done for me?
And let me be the ground
Underneath your feet
I can’t unfeel your pain
I can’t undo what’s done
I can’t send back the rain
But if I could I would
My love, my arms are open, arms are open
So when you feel like you can’t take another round of being broken
My arms are open
Oh, and when you’re losing faith and every door around you keeps on closing
My arms are open
I will be standing here
I will be by your side
You see me loud and clear
With my arms open wide
My arms are open
Crimitivity 